Όποιος γιορτάζει να σηκώσει το χέρι

14 Ιουνίου 2014

Ήθελα πολύ να γίνω πατέρας. Από μικρός σχετικά. Ακόμα και όταν δεν είχα κάποια σχέση, ονειρευόμουν τη στιγμή που θα είχα το παιδάκι μου. Περίεργο ε? Λένε πως οι άντρες δεν έχουν τέτοια «καμπανάκια» στον οργανισμό τους, πως φοβούνται την ευθύνη της οικογένειας, πως το μυαλό τους είναι αλλού, και πολλά άλλα λένε. Αλλά όλες αυτές οι προτάσεις που ξεκινάνε από «οι άντρες όλοι…» και συνεχίζουν με στερεότυπες ή μη εκφράσεις, δεν μου ταίριαζαν ποτέ. Ξεκινώντας από τότε που ήμουν μικρός και όλοι παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο και μπάσκετ κι εγώ δεν παρακολούθησα ποτέ στη ζωή μου, ούτε ποτέ μου έμαθα κανέναν παίκτη. Ψέματα. Το 1987 παρακολούθησα όλο το Eurobasket. Τότε που ο Γκάλης και ο Γιαννάκης έπαιζαν στον Άρη. Αλλά από την επόμενη χρονιά τίποτα… Ψέματα. Μέχρι το 2004. Που είδα σχεδόν όλο το Euro 2004. Και στους Παξούς έβλεπα με Τσέχους τον αγώνα με την Τσεχία. Καλοκαιριάτικα. Με Τσέχους. Στους Παξούς. Σε μπαρ. Με μπύρες και ποτά. Εκείνη τη χρονική στιγμή η αύρα μου ακούμπησε την αύρα του μέσου άντρα. Και μετά πάλι προσπέρασε.

Και φτάσαμε στο 2011. Ή μάλλον ξεκινήσαμε από το 2007, άντε 2008 που πλέον είχα κλείσει τα 30 και σκεφτόμουν πως έχω αργήσει, θέλω ένα παιδάκι άμεσα για να έχουμε και μικρή σχετικά διαφορά ηλικίας. Και άρχισα τη μουρμούρα. Εγώ. Εγώ πότε θα γίνω πατέρας? Και μου ζήτησε γάμο. Και τον έδωσα. Και της ζήτησα παιδί. Και μου το έδωσε. Fair enough. Και χωρίσαμε. Ευτυχώς για εμάς αλλά ακόμα ευτυχέστερα για το παιδί.

Με τον γάμο και τη γέννα πήρα ένα τίτλο, σε μία στιγμή… επειδή στη σύζυγο έκαναν μία καισαρική επέμβαση ένα απόγευμα, βγήκαν κάτι μαίες και ο γιατρός και ενθουσιασμένοι μου πέρασαν στο πέτο το παράσημο. Είχα γίνει πατέρας. Επομένως, δικαιωματικά πια μπορούσα να γιορτάσω τον Ιούνιο του 2011 τη γιορτή του πατέρα. Είχα ένα παιδάκι κι αυτό με έκανε αυτόματα πατέρα. Μάλιστα…..Δηλαδή, φοράς μία ιατρική μπλούζα και αυτό σε κάνει αυτόματα γιατρό, φοράς ράσα και αυτό σε κάνει παπά.

Υπάρχουν τίτλοι που δίνονται ως απόρροια φυσικών σχέσεων, όμως οι τίτλοι αυτοί από μόνοι τους εμπεριέχουν τόσο συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις που ίσως είναι τελικά άδικο να μοιράζονται για περιστατικά που θα μπορούσαν και να είναι «τυχαία». Εγώ χάρηκα πολύ που το 2011 έγινα μπαμπάς. Αλλά εκείνη τη στιγμή έγινα μπαμπάς απλά επειδή γέννησε η γυναίκα μου. Το όνειρό μου είναι να γίνω πατέρας. Και το προσπαθώ, σας το ορκίζομαι. Το προσπαθώ σκληρά. Αλλά ποτέ δεν θα έχω το θάρρος να χαρώ ή να γιορτάσω τη γιορτή του πατέρα εγώ για τον εαυτό μου. Αυτό θα συμβεί μόνο εάν ο γιος μου κάποτε, έρθει μία μέρα σαν κι αυτή στο σπίτι μου, με μπύρες και πίτσες και μου πει «πατέρα, σήμερα είναι η γιορτή σου.. Είναι αυτή η γιορτή που αν εσύ δεν γιόρταζες σήμερα εγώ δεν θα ήμουν αυτός που είμαι. Είμαι αυτός που είμαι επειδή ήσουν από τους πατέρες που τους αναγνωρίζω το δικαίωμα να μπορούν να γιορτάσουν σήμερα. Ήσουν πάντα κοντά μου, δίπλα μου, με στήριξες, με αγάπησες, με σεβάστηκες και ενώ με προστάτευες με τις μεγάλες φτερούγες σου ταυτόχρονα φρόντιζες να δυναμώνεις τα δικά μου φτερά για να μπορώ να γίνω ελεύθερος άνθρωπος. Αυτή η γιορτή είναι για σένα, στην κερνάω εγώ για όλα όσα με κέρασες αυτά τα χρόνια».

Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή για μένα, εύχομαι σε όλους τους μπαμπάδες που έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για εκείνους να λάβουν την ευχετήρια κάρτα από το παιδί τους, να είναι πάντα δυνατοί και να στέκονται φάροι στις δικές μας προσπάθειες μέσα από τις φουρτούνες που περνάμε στην προσπάθειά μας να μετατρέψουμε τον τυπικό τίτλο του πατέρα – λόγω γέννας – σε ουσιαστικό παράσημο ζωής.

Ας πάμε σε μία παιδική χαρά ή σε ένα σχολείο (δεν προλάβαμε, μόλις έκλεισαν) και ας ζητήσουμε από τα παιδιά να σηκώσουν το χέρι αν θεωρούν πως οι πατεράδες τους γιορτάζουν σήμερα. Και με μία μαγική κάμερα ας βάλουμε τους μπαμπάδες να παρακολουθούν από το δωμάτιο επικοινωνίας.. να δουν αν το παιδάκι τους σήκωσε το χέρι του. Αμέσως μετά ας κάνουμε το αντίστροφο. Ας ρωτήσουμε τους μπαμπάδες αν θεωρούν πως γιορτάζουν σήμερα και αν ναι, ας σηκώσουν το χέρι. Και τα παιδάκια τους να παρακολουθούν από μακριά με το κιάλι του πειρατή που τους είχατε πάρει δώρο για τα γενέθλιά τους και νομίζατε πως κάνατε το χρέος σας. Τώρα ας αντιστοιχίσουμε τα σηκωμένα χέρια και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Έχουν άραγε τα παιδιά μας την εικόνα που εμείς πιστεύουμε πως έχουν για εμάς ως μπαμπάδες?

Εσύ γιορτάζεις σήμερα? Ο μπαμπάς σου?